دلخوشی به خدا نه بنده خدا

نصیحت دیگری که از امام به خاطر دارم این است که روزی به مناسبتی خواستم که برایم دعا کنند. امام در جواب گفتند که من هر چند ساعت یک بار به شخص شما دعا می‌کنم. با تعجب پرسیدم شنیدن این مطلب برایم خیلی خوشحال‌کننده است ولی چرا هر چند ساعت یک بار؟ خندیدند و گفتند: هر بار که از قفسه داروها،‌ دوا برمی‌دارم به یاد شما می‌افتم. در پاسخ گفتم آقا دل ما به دعاهای شما خوش است. ایشان سکوت کردند و اندکی قیافه‌شان در هم رفت، بعد با لحنی پدرانه و مهربان و در عین حال آمرانه گفتند: سعی کنید فقط دلتان به خدا خوش باشد نه بنده خدا. این نکته خیلی آموزنده است، امام حتی در مقام تعارف هم حاضر نبودند سخنی غیرتوحیدی بشنوند.

دعای عرفه را ایستاده می‌خواندند

امام در هنگام عبادت مانند کسانی بودند که نه اهل علمند و نه اهل ت و هیچ‌کاری غیر از عبادت نداشتند. ایشان چنان به عبادت مشغول و از امور دیگر فارغ می‌شدند که گویی هیچ‌کار دیگری ندارد. مثلا در دعای عرفه که به حرم حضرت سیدالشهدا(ع) مشرف می‌شدند، با وجود سن زیاد، این دعا را که دو تا سه ساعت طول می‌کشید، به حالت ایستاده و رو به قبله می‌خواندند و به این صورت ما را که جوان بودیم و نشسته دعا را می‌خواندیم، شرمنده می‌کردند.

به همین دلیل، در هنگام خواندن این دعا ما هم از جای خود بلند می‌شویم و ایستاده آن را می‌خوانیم.