نکوهش مطلق حب به دنیا(سلوک عارفانه)

(بدان ای سالک راه خدا!) معارف ما درباره دنیا سه دسته است؛ دنیا، حیات دنیا و حب به دنیا. آیات و روایات ما نسبت به خود دنیا دو دسته‌اند، برخی دنیا را ستایش می‌کنند که این ناظر به هستی دنیا است، و برخی هم دنیا را مذمت می‌کنند که این ناظر به افراط در التذاذات دنیوی و دلبستگی به آن است. حب به دنیا و دلبستگی به آن مذموم است و باعث افراط در التذاذ می‌شود. ما در آیات و روایات حتی یک مورد هم نداریم که نسبت به «حب به دنیا» ستایش شده باشد، هرچه هست نکوهش است.(1)