«بکر
بن صالح» نقل می‌کند: دامادم به امام جواد(ع) نامه‌ای نوشت که پدرم مرد ناصبی بد
اعتقاد و بسیار خبیث و متعصب است، از جانب او خیلی رنج و ناراحتی می‌کشم و به شدت
مورد زحمت و اذیت و آزار قرار گرفته‌ام، اگر صلاح می‌دانید- جانم به فدای شما باد-
برایم دعا کنید. در ضمن قربانت گردم بیان فرمایید که نظرتان در این باره چیست؟ آیا
با وی به دشمنی و پرخاش و جدال برخیزم و کار خود را با او یکسره کنم یا مدارا
نمایم؟ حضرت در پاسخ او نوشت: مضمون نامه‌ات را فهمیدم و به آنچه درباره پدرت یاد
کرده‌ای پی‌بردم، و ان‌شاءالله درباره تو دست از دعا نمی‌کشم و برایت دعا خواهم
کرد، و مدارا برای تو بهتر از دشمنی و پرخاشگری است، زیرا همراه هر مشکل و گرفتاری،
گشایش و آسانی است. بنابراین صبر و بردباری را پیشه ساز که عاقبت نیک از آن
پرهیزکاران است. خداوند تو را بر ولایت آن کس که ولایتش را پذیرفته‌ای ثابت‌قدم
بدارد، ما و شما در امانت و پناه خدا هستیم، همان خدایی که پناهندگان و اماناتش
ضایع و تباه نمی‌گردند.
بکر گوید: پس از آن خداوند دل پدر دامادم را مهربان و
مطابق میل وی دگرگون نمود، به طوری که دیگر در هیچ چیز با او مخالفت
نمی‌ورزید.(1)
__________________
1- بحارالانوار، ج 50، ص 56 
درباره این سایت